- ΕΦΕΥΡΕΣΕΙΣ-ΜΗΧΑΝΕΣ
- Α
- Β
- Γ
- Δ
- Ε
- Ζ
- Η
- Θ
- Ι
- Κ
- Λ
- Μ
- Ν
- Ξ
- Ο
- Π
- Ρ
- Σ
- Τ
- Υ
- Φ
- Χ
- Ψ
- Ω
- ΠΗΓΕΣ
- ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ
- ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ
- ΒΑΤΤ
- ΒΟΛΤΑ
- ΓΚΟΥΤΕΜΠΕΡΓΚ
- ΕΝΤΙΣΟΝ
- ΖΗΜΕΝΣ
- ΗΡΩΝ
- ΚΤΗΣΙΒΙΟΣ
- ΛΙΠΕΡΣΕΪ
- ΛΥΜΙΕΡ
- ΜΑΡΚΟΝΙ
- ΜΟΝΓΚΟΛΦΙΕ
- ΜΟΡΣ
- ΜΠΑΜΠΑΤΖ
- ΜΠΑΡΝΤΙΝ
- ΜΠΕΛ
- ΜΠΡΑΪΓ
- ΜΠΡΑΟΥΝ
- ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ
- ΟΤΤΟ
- ΠΑΠΕΝ
- ΡΑΙΤ
- ΤΕΣΛΑ
- ΤΟΜΣΟΝ
- ΦΑΡΕΝΑΪΤ
- ΦΕΡΜΙ
- ΦΟΥΛΕΡ
- ΦΟΥΛΤΟΝ
- ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΣ
- ΧΟΥΚ
ΛΑΜΠΤΗΡΑΣ ΕΝΤΙΣΟΝ
Electricity and Lightbulb - History
Thomas Edison's greatest challenge was the development of a practical incandescent, electric light. Contrary to popular belief, he didn't "invent" the lightbulb, but rather he improved upon a 50-year-old idea. In 1879, using lower current electricity, a small carbonized filament, and an improved vacuum inside the globe, he was able to produce a reliable, long-lasting source of light. The idea of electric lighting was not new, and a number of people had worked on, and even developed forms of electric lighting. But up to that time, nothing had been developed that was remotely practical for home use. Edison's eventual achievement was inventing not just an incandescent electric light, but also an electric lighting system that contained all the elements necessary to make the incandescent light practical, safe, and economical. After one and a half years of work, success was achieved when an incandescent lamp with a filament of carbonized sewing thread burned for thirteen and a half hours.
There are a couple of other interesting things about the invention of the light bulb: While most of the attention was on the discovery of the right kind of filament that would work, Edison actually had to invent a total of seven system elements that were critical to the practical application of electric lights as an alternative to the gas lights that were prevalent in that day.
These were the development of:
1.the parallel circuit,
2.a durable light bulb,
3.an improved dynamo,
4.the underground conductor network,
5.the devices for maintaining constant voltage,
6.safety fuses and insulating materials, and
7.light sockets with on-off switches.
Before Edison could make his millions, every one of these elements had to be invented and then, through careful trial and error, developed into practical, reproducible components. The first public demonstration of the Thomas Edison's incandescent lighting system was in December 1879, when the Menlo Park laboratory complex was electrically lighted. Edison spent the next several years creating the electric industry.
The modern electric utility industry began in the 1880s. It evolved from gas and electric carbon-arc commercial and street lighting systems. On September 4, 1882, the first commercial power station, located on Pearl Street in lower Manhattan, went into operation providing light and electricity power to customers in a one square mile area; the electric age had begun. Thomas Edison's Pearl Street electricity generating station introduced four key elements of a modern electric utility system. It featured reliable central generation, efficient distribution, a successful end use (in 1882, the light bulb), and a competitive price. A model of efficiency for its time, Pearl Street used one-third the fuel of its predecessors, burning about 10 pounds of coal per kilowatt hour, a "heat rate" equivalent of about 138,000 Btu per kilowatt hour. Initially the Pearl Street utility served 59 customers for about 24 cents per kilowatt hour. In the late 1880s, power demand for electric motors brought the industry from mainly nighttime lighting to 24-hour service and dramatically raised electricity demand for transportation and industry needs. By the end of the 1880s, small central stations dotted many U.S. cities; each was limited to a few blocks area because of transmission inefficiencies of direct current (dc).
The success of his electric light brought Thomas Edison to new heights of fame and wealth, as electricity spread around the world. His various electric companies continued to grow until in 1889 they were brought together to form Edison General Electric. Despite the use of Edison in the company title however, he never controlled this company. The tremendous amount of capital needed to develop the incandescent lighting industry had necessitated the involvement of investment bankers such as J.P. Morgan. When Edison General Electric merged with its leading competitor Thompson-Houston in 1892, Edison was dropped from the name, and the company became simply General Electric.
Πηγή : The Inventions of Thomas Edison
Νερόμυλος
Νεροτριβή
Οι μεσαιωνικοί ανεμόμυλοι της Ρόδου
Παροιμίες και φράσεις για μύλους
ΦΩΝΟΓΡΑΦΟΣ
Phonograph Catalog/Advertisement "I want a phonograph in every home…"
The phonograph was developed as a result of Thomas Edison's work on two other inventions, the telegraph and the telephone. In 1877, Edison was working on a machine that would transcribe telegraphic messages through indentations on paper tape, which could later be sent over the telegraph repeatedly. This development led Edison to speculate that a telephone message could also be recorded in a similar fashion. He experimented with a diaphragm which had an embossing point and was held against rapidly-moving paraffin paper. The speaking vibrations made indentations in the paper. Edison later changed the paper to a metal cylinder with tin foil wrapped around it. The machine had two diaphragm-and-needle units, one for recording, and one for playback. When one would speak into a mouthpiece, the sound vibrations would be indented onto the cylinder by the recording needle in a vertical (or hill and dale) groove pattern. Edison gave a sketch of the machine to his mechanic, John Kreusi, to build, which Kreusi supposedly did within 30 hours. Edison immediately tested the machine by speaking the nursery rhyme into the mouthpiece, "Mary had a little lamb." To his amazement, the machine played his words back to him.
Although it was later stated that the date for this event was on August 12, 1877, some historians believe that it probably happened several months later, since Edison did not file for a patent until December 24, 1877. Also, the diary of one of Edison's aides, Charles Batchelor, seems to confirm that the phonograph was not constructed until December 4, and finished two days later. The patent (#200,521) on the phonograph was issued on February 19, 1878. The invention was highly original. The only other recorded evidence of such an invention was in a paper by French scientist Charles Cros, written on April 18, 1877. There were some differences, however, between the two men's ideas, and Cros's work remained only a theory, since he did not produce a working model of it.
Original Edison Tin Foil Phonograph. Photo courtesy of U.S. Department of the Interior, National Park Service, Edison National Historic Site.
Edison took his new invention to the offices of Scientific American in New York City and showed it to staff there. As the December 22, 1877, issue reported, "Mr. Thomas A. Edison recently came into this office, placed a little machine on our desk, turned a crank, and the machine inquired as to our health, asked how we liked the phonograph, informed us that it was very well, and bid us a cordial good night." Interest was great, and the invention was reported in several New York newspapers, and later in other American newspapers and magazines.
The Edison Speaking Phonograph Company was established on January 24, 1878, to exploit the new machine by exhibiting it. Edison received $10,000 for the manufacturing and sales rights and 20% of the profits. As a novelty, the machine was an instant success, but was difficult to operate except by experts, and the tin foil would last for only a few playings.
Ever practical and visionary, Edison offered the following possible future uses for the phonograph in North American Review in June 1878:
1.Letter writing and all kinds of dictation without the aid of a stenographer.
2.Phonographic books, which will speak to blind people without effort on their part.
3.The teaching of elocution.
4.Reproduction of music.
5.The "Family Record"—a registry of sayings, reminiscences, etc., by members of a family in their own voices, and of the last words of dying persons.
6.Music-boxes and toys.
7.Clocks that should announce in articulate speech the time for going home, going to meals, etc.
8.The preservation of languages by exact reproduction of the manner of pronouncing.
9.Educational purposes; such as preserving the explanantions made by a teacher, so that the pupil can refer to them at any moment, and spelling or other lessons placed upon the phonograph for convenience in committing to memory.
10.Connection with the telephone, so as to make that instrument an auxiliary in the transmission of permanent and invaluable records, instead of being the recipient of momentary and fleeting communication.
Eventually, the novelty of the invention wore off for the public, and Edison did no further work on the phonograph for a while, concentrating instead on inventing the incadescent light bulb.
In the void left by Edison, others moved forward to improve the phonograph. In 1880, Alexander Graham Bell won the Volta Prize of $10,000 from the French government for his invention of the telephone. Bell used his winnings to set up a laboratory to further electrical and acoustical research, working with his cousin Chichester A. Bell, a chemical engineer, and Charles Sumner Tainter, a scientist and instrument maker. They made some improvements on Edison's invention, chiefly by using wax in the place of tin foil and a floating stylus instead of a rigid needle which would incise, rather than indent, the cylinder. A patent was awarded to C. Bell and Tainter on May 4, 1886. The machine was exhibited to the public as the graphophone. Bell and Tainter had representatives approach Edison to discuss a possible collaboration on the machine, but Edison refused and determined to improve the phonograph himself. At this point, he had succeeded in making the incandescent lamp and could now resume his work on the phonograph. His initial work, though, closely followed the improvements made by Bell and Tainter, especially in its use of wax cylinders, and was called the New Phonograph.
The Edison Phonograph Company was formed on October 8, 1887, to market Edison's machine. He introduced the Improved Phonograph by May of 1888, shortly followed by the Perfected Phonograph. The first wax cylinders Edison used were white and made of ceresin, beeswax, and stearic wax.
Edison Home Phonograph
Businessman Jesse H. Lippincott assumed control of the phonograph companies by becoming sole licensee of the American Graphophone Company and by purchasing the Edison Phonograph Company from Edison. In an arrangement which eventually included most other phonograph makers as well, he formed the North American Phonograph Company on July 14, 1888. Lippincott saw the potential use of the phonograph only in the business field and leased the phonographs as office dictating machines to various member companies which each had its own sales territory. Unfortunately, this business did not prove to be very profitable, receiving significant opposition from stenographers.
Meanwhile, the Edison Factory produced talking dolls in 1890 for the Edison Phonograph Toy Manufacturing Co. The dolls contained tiny wax cylinders. Edison's relationship with the company ended in March of 1891, and the dolls are very rare today. The Edison Phonograph Works also produced musical cylinders for coin-slot phonographs which some of the subsidiary companies had started to use. These proto-"jukeboxes" were a development which pointed to the future of phonographs as entertainment machines.
In the fall of 1890, Lippincott fell ill and lost control of the North American Phonograph Co. to Edison, who was its principal creditor. Edison changed the policy of rentals to outright sales of the machines, but changed little else.
Edison increased the entertainment offerings on his cylinders, which by 1892 were made of a wax known among collectors today as "brown wax." Although called by this name, the cylinders could range in color from off-white to light tan to dark brown. An announcement at the beginning of the cylinder would typically indicate the title, artist, and company.
Advertisement for the Edison New Standard Phonograph, in Harper's, September 1898.
In 1894, Edison declared bankruptcy for the North American Phonograph Company, a move that enabled him to buy back the rights to his invention. It took two years for the bankruptcy affairs to be settled before Edison could move ahead with marketing his invention. The Edison Spring Motor Phonograph appeared in 1895, even though technically Edison was not allowed to sell phonographs at this time because of the bankruptcy agreement. In January 1896, he started the National Phonograph Company which would manufacture phonographs for home entertainment use. Within three years, branches of the company were located in Europe. Under the aegis of the company, he announced the Spring Motor Phonograph in 1896, followed by the Edison Home Phonograph, and he began the commercial issue of cylinders under the new company's label. A year later, the Edison Standard Phonograph was manufactured, and then exhibited in the press in 1898. This was the first phonograph to carry the Edison trademark design. Prices for the phonographs had significantly diminished from its early days of $150 (in 1891) down to $20 for the Standard model and $7.50 for a model known as the Gem, introduced in 1899.
Standard-sized cylinders, which tended to be 4.25" long and 2.1875" in diameter, were 50 cents each and typically played at 120 r.p.m. A variety of selections were featured on the cylinders, including marches, sentimental ballads, coon songs, hymns, comic monologues and descriptive specialities, which offered sound reenactments of events.
The early cylinders had two significant problems. The first was the short length of the cylinders, only 2 minutes. This necessarily narrowed the field of what could be recorded. The second problem was that no mass method of duplicating cylinders existed. Most often, performers had to repeat their performances when recording in order to amass a quantity of cylinders. This was not only time-consuming, but costly.
The Edison Concert Phonograph, which had a louder sound and a larger cylinder measuring 4.25" long and 5" in diameter, was introduced in 1899, retailing for $125 and the large cylinders for $4. The Concert Phonograph did not sell well, and prices for it and its cylinders were dramatically reduced. Their production ceased in 1912.
Catalog for Edison cylinder records, September 1911.
A process for mass-producing duplicate wax cylinders was put into effect in 1901. The cylinders were molded, rather than engraved by a stylus, and a harder wax was used. The process was referred to as Gold Moulded, because of a gold vapor given off by gold electrodes used in the process. Sub-masters were created from the gold master, and the cylinders were made from these molds. From a single mold, 120 to 150 cylinders could be produced every day. The new wax used was black in color, and the cylinders were initially called New High Speed Hard Wax Moulded Records until the name was changed to Gold Moulded. By mid-1904, the savings in mass duplication was reflected in the price for cylinders which had been lowered to 35 cents each. Beveled ends were made on the cylinders to accommodate titles.
A new business phonograph was introduced in 1905. Similar to a standard phonograph, it had alterations to the reproducer and mandrel. The early machines were difficult to use, and their fragility made them prone to failure. Even though improvements were made to the machine over the years, they still cost more than the popular, inexpensive Dictaphones put out by Columbia. Electrical motors and controls were later added to the Edison business machine, which improved their performance. (Some Edison phonographs made before 1895 also had electric motors, until they were replaced by spring motors.)
At this point, the Edison business phonograph became a dictating system. Three machines were used: the executive dictating machine, the secretarial machine for transcribing, and a shaving machine used to recycle used cylinders. This system can be seen in the Edison advertising film, The Stenographer's Friend, filmed in 1910. An improved machine, the Ediphone, was introduced in 1916 and steadily grew in sales after World War I and into the 1920's.
Catalog for Edison moulded cylinder records, March 1903.
In terms of playing time, the 2-minute wax cylinder could not compete well against competitors' discs, which could offer up to four minutes. In response, the Amberol Record was presented in November 1908, which had finer grooves than the two-minute cylinders, and thus, could last as long as 4 minutes. The two-minute cylinders were then referred to in the future as Edison Two-Minute Records, and then later as Edison Standard Records. In 1909, a series of Grand Opera Amberols (a continuation of the two-minute Grand Opera Cylinders introduced in 1906) was put on the market to attract the higher-class clientele, but these did not prove successful. The Amberola I phonograph was introduced in 1909, a floor-model luxury machine with high-quality performance, and was supposed to compete with the Victrola and Grafonola.
In 1910, the company was reorganized into Thomas A. Edison, Inc. Frank L. Dyer was initially president, then Edison served as president from December 1912 until August 1926, when his son, Charles, became president, and Edison became chairman of the board.
Columbia, one of Edison's chief competitors, abandoned the cylinder market in 1912. (Columbia had given up making its own cylinders in 1909, and until 1912 was only releasing cylinders which it had acquired from the Indestructible Phonographic Record Co.) The United States Phonograph Co. ceased production of its U.S. Everlasting cylinders in 1913, leaving the cylinder market to Edison. The disc had steadily grown in popularity with the consumer, thanks especially to the popular roster of Victor artists on disc. Edison refused to give up the cylinder, introducing instead the Blue Amberol Record, an unbreakable cylinder with what was arguably the best available sound on a recording at the time. The finer sound of the cylinder was partly due to the fact that a cylinder had constant surface speed from beginning to end in contrast to the inner groove distortion that occurred on discs when the surface speed slowed down. Partisans of Edison also argued that the vertical cut in the groove produced a superior sound to the lateral cut of Victor and other disc competitors. Cylinders, though, had truly peaked by this time, and even the superior sound of the Blue Amberols could not persuade the larger public to buy cylinders. Edison conceded to this reality in 1913 when he announced the manufacture of the Edison Disc Phonograph. The Edison Company did not desert its faithful cylinder customers, however, and continued to make Blue Amberol cylinders until the demise of the company in 1929, although most from 1915 on were dubbed from the Diamond Discs.
Πηγή : The History of the Edison Cylinder Phonograph
1. Ιστορία της Τεχνολογίας, History of the technology, Geschichte der Technik
http://sfrang.com/historia/default.htm#per Σελίδες: Όλες
2. ΝΟΗΣΙΣ http://www.noesis.edu.gr/aet/thematic_areas/p501.html (ΗΡΩΝ)
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ http://www.tmth.edu.gr/aet/thematic_areas/index.html
Από Μηχανής Θεός http://www.tmth.edu.gr/aet/thematic_areas/p318.html
3. http://1gym-siteias.las.sch.gr/ (1ο Γυμνάσιο Σητείας)
1η Βιομηχανική Επανάσταση- Εφευρέσεις, http://users.sch.gr/fousteri/vatsaki.htm
Βιομηχανική Επανάσταση, http://users.sch.gr/fousteri/industrial.htm
Ατμομηχανή, http://users.sch.gr/fousteri/JAMESWATT.htm
Ηλεκτροκίνητο τραμ, http://users.sch.gr/fousteri/Aggelakhstram.htm
Τηλέφωνο, http://users.sch.gr/fousteri/perakhphone.htm
Τηλέφωνο, http://users.sch.gr/fousteri/drakakhphone.htm
Τηλέφωνο, http://users.sch.gr/fousteri/phonetzifas.htm
Τηλέφωνο, http://users.sch.gr/fousteri/KAPSILIDAKHBELL.htm
4. ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ http://www.math.nyu.edu/~crorres/Archimedes/contents.html
ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ (ΑΡΠΑΓΕΣ ΠΛΟΙΩΝ)
http://www.math.nyu.edu/~crorres/Archimedes/Claw/illustrations.html
5. http://en.wikisource.org/wiki/Popular_Science_Monthly/Volume_12/December_1877/The_Growth_of_the_Steam-Engine_II
6. Ιστορία ατμοκίνησης http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/document/file.php/DSGYM-B200/FGYM_HTML/other
/topic_3.pps
7. James Watt http://users.sch.gr/kassetas/zzzzzzzphWATT.htm
8. ατμομηχανή (java applet) http://www.k-wz.de/vmotor/dampfme.html
9. εφευρέσεις Αρχιμήδη http://www.arcmeletitiki.gr/images/uploads/pdf/arc_arx5.pdf
10. ΦΑΞ http://inventors.about.com/od/bstartinventors/a/fax_machine.htm
11. ραπτομηχανές http://www.moah.org/exhibits/virtual/sewing.html
12. Early Flight (silent, 16mm) Vintage Films http://www.youtube.comwatch?feature=player_embedded&=iMhdksPFhCM
13. http://en.wikipedia.org/wiki/History_of_perpetual_motion_machines
14. Ηλιακά αυτοκινητάκια http://9dim-rethymn.reth.sch.gr/contents_gr/scilab/3rd_sci.fair/solar_cars_photos.htm
15. ΜΗΧΑΝΗ http://www.livepedia.gr/index.php/ Μηχανή
http://el.wiktionary.org/wiki/Μηχανή
http://el.wikipedia.org/wiki/Μηχανή
http://imarinakis.webs.com/machines.htm
16. ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
http://www.cie.org.cy/sxoliko.html,
http://www.cie.org.cy/sxoliko.html#main1
17. ΜΟΝΤΕΛΟ ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΥ ΚΟΧΛΙΑ
http://brunelleschi.imss.fi.it/museum/esim.asp?c=415021
http://brunelleschi.imss.fi.it/museum/esim.asp?c=415022
18. http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/lexicon/lemma.html?id=142
19. http://kpe-kastor.kas.sch.gr/energy1/human_activities/energy_use.htm
http://www.eng.ucy.ac.cy/elias/Courses/ECE445/presentations/Lectures2010/ECE%20445_Lecture_Wind%20Energy.pdf
20. http://mde-didaktiki.biol.uoa.gr/mde6/Lazaridis_Giorgos/files/energiako%20zitima.pdf
21. http://atlaswikigr.wetpaint.com/page/Ιστορική+εξέλιξη+της+φωτογραφικής+μηχανής
22. http://medilab.pme.duth.gr/book/kefalaio_7/7_2_tornoi.pdf
23. ΜΗΧΑΝΕΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ http://www.cinefilip.gr/images
http://mouseio.wordpress.com/mixanes/ (Ελληνικές)
24. Δρομόμετρο http://www.sailing-info.gr/articles/sailing/1460-2011-05-22-16-16-30
http://el.wikipedia.org/wiki/Κόμβος
25. ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ http://www.scribd.com/doc/44534805/6/Ανεμογεννήτριες
26. ΝΕΡΟΜΥΛΟΙ http://www.neromylos-nikola.gr/perigrafh_neromyloy.htm
27. ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ http://el.wikipedia.org/wiki/Ανεμόμυλος
http://www.rhodes.aegean.gr/sxedia/selides%20sxoleion/astipalias/anemomyloi_main.htm
http://www.scribd.com/doc/ΕΡΓΑΣΙΑ-ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΣ
http://www.tallos.gr/library.asp?id=5
http://books.google.gr/books?id=FoVkfkBV1_8C&lpg=PP1&hl=el&pg=PP1#v=onepage&q&f=false e-book
ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ http://costisnet.weebly.com/epsilonlambdalambdaetanuiotakappaomicron943-
alphanuepsilonmu972muupsilonlambdaomicroniota.html
28. Παιδική εργασία http://www.historyplace.com/unitedstates/childlabor/index.html
29. http://espresso.gr/espressozine/index.php?option=com_k2&view=item&id=110:ιστορία-του-εσπρέσο-στα-γρήγορα&
Itemid=399
30. http://www.otherside.gr/2010/06/i-prwti-mixani-tou-kosmou-vrike-agorasti/
31. http://school-mania.blogspot.com/2008/09/blog-post.html
32. http://www.allaboutenergy.gr/Intro12.html
33. http://www.zoo.gr/tvplayer/155558
34. http://www.zoi-podilato.com/i-istoria-tou-podilatou/01-walking-machine.html
35. http://el.wikipedia.org/wiki/Φωτογραφία, http://el.wikipedia.org/wiki/Φωτογραφική_μηχανή
36. http://cgi.di.uoa.gr/~std05144/Welcome.html
37. http://www.travelpaths.gr/content/σύμη-η-ιστορία-των-καταδυτικών-μηχανών
38. http://atlaswikigr.wetpaint.com/page/Ιστορική+εξέλιξη+της+φωτογραφικής+μηχανής
39. http://www.dailymotion.com/video/xljl3c_yy-yyyyyyy-yyy-yyyy-history-channel-ancient-discoveries-machines-
of-gods_tech (ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ~ History Channel)
40. http://www.in2life.gr/features/notes/articles/159323/article.aspx?mode=paging&m=61&pg=9
41. http://creativity-in-business.blogspot.com/2008/09/blog-post_08.html
42. http://www.flyingmachines.org/
43. http://technologein.pathfinder.gr/mdrones/ μ-drones
44. ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ http://el.wikipedia.org/wiki/ENIAC
http://en.wikipedia.org/wiki/UNIVAC_I
(ΜΗΧΑΝΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ) http://www.seofuture.gr/page.asp?sc_id=14
http://hyperion.math.upatras.gr/courses/comp99-00geo/mat/history.html
45. http://el.science.wikia.com/wiki/Ατμομηχανή
46. https://sites.google.com/site/arotmm/Home/technology΄
47. http://www.museudantu.org.br/teconologica.htm σελ. 1,2,3,4,5
48. http://www.arena-asoee.gr/forum/topic?id=23
49. http://news.pathfinder.gr/periscopio/699708.html
50. Μπαρουτόμυλοι http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/places/dimitsana/barouti.htm
http://www.hellenica.de/Griechenland/Geo/GR/MavriloFthiotidas.html
51. Χώρος – Θεάτρου http://www.ntua.gr/dromena/horos-theatro.htm
52. 1000 χρόνια εφευρέσεις http://lykeio5ioanninon.tripod.com/tmimab1/efefefef/efefefef.htm
53. Μηχανή ντήζελ http://www.k-wz.de/vmotor/dieselme.html
54. Κτησίβιος http://www.diodos.gr/Αρχαία-Ελλάδα/Εφευρέτες/367-Κτησίβιος-(285-222-π-χ-).html
Τζέιμς Βαττ
Αλεσσάντρο Βόλτα
Ιωάννης Γκούτεμπεργκ
Τόμας Άλβα Έντισον, 1847- 1931
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
Βέρνερ Ζήμενς
Ήρων ο Αλεξανδρεύς
Κτησίβιος ο Αλεξανδρεύς
Χάνς Λιπερσέϊ
Λουί Ζαν Λυμιέρ και Ογκύστ Μαρί Λουί Νικολά Λυμιέρ
Γουλιέλμο Μαρκόνι
Ζοζέφ-Μισέλ Μονγκολφιέ και Ζακ-Ετιέν Μονγκολφιέ
Σάμιουελ Μορς
Ο Σάμιουελ Μορς (Samuel Finley Breese Morse) ήταν ζωγράφος και φυσικός, ο εφευρέτης του τηλέγραφου και του διεθνούς κώδικα που φέρει το όνομά του.Γεννήθηκε στις 27 Απριλίου του 1791 στο Τσαρλτόουν της Μασαχουσέτης. Ήταν βορειοαμερικανικής καταγωγής. Σπούδασε ζωγραφική και γνώρισε αρκετή επιτυχία ως ζωγράφος ήταν μάλιστα και ένας από τους ιδρυτές της Εθνικής Ακαδημίας Ιχνογραφίας των ΗΠΑ. Εκτός από τη ζωγραφική, πολύ σοβαρά ασχολήθηκε ο Μορς με τη φυσική, όπου αφιέρωνε όλες τις ελεύθερες ώρες του.
Για πολύ διάστημα βασάνιζε το μυαλό του η σκέψη της δημιουργίας ενός μηχανήματος, που θα βοηθούσε στη μετάδοση διάφορων μηνυμάτων σε μεγάλη απόσταση. Τέλος κατάφερε με μεγάλη δυσκολία να κατασκευάσει την πρώτη τηλεγραφική συσκευή, την παρουσίαση της οποίας έκανε το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το 1837. Τα αποτελέσματα από τη λειτουργία του πρώτου τηλέγραφου ήταν αρκετά ικανοποιητικά και αυτό ώθησε το αμερικανικό κογκρέσο να χρηματοδοτήσει τις παραπέρα έρευνες του Μορς για την τελειοποίηση της συσκευής.
Η πρώτη τηλεγραφική γραμμή ήταν ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και τη Βαλτιμόρη. Γρήγορα διαδόθηκε το σύστημα αυτό σε όλα τα κράτη. Στην Ελλάδα ο πρώτος τηλέγραφος λειτούργησε στα 1859. Η λειτουργία του τηλέγραφου στηρίζεται πάνω στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα.
Για την ευκολότερη χρήση του τηλέγραφου σε διεθνή κλίμακα, ο Μορς εφηύρε και ειδικό αλφάβητο, το αλφάβητο Μορς, γνωστό και ως Κώδικας Μορς. Το αλφάβητο αυτό δεν έχει γράμματα αλλά τελείες και παύλες που συνδυαζόμενα αντιστοιχούν στα γράμματα του αλφαβήτου και στους αριθμούς 0-9. Και οι στιγμές (τελείες) και οι άλλες γραμμές (παύλες) αντιστοιχούν σε ηλεκτρικά κύματα. Η διάρκεια της στιγμής λαμβάνεται ως μονάδα. Χρονικά, η στιγμή (τελεία) αντιστοιχεί στο 1/6 του δευτερολέπτου. Η γραμμή έχει διάρκεια τρεις φορές μεγαλύτερη (δηλαδή μισό δευτερόλεπτο). Η απόσταση μεταξύ των λέξεων είναι ίση με επτά στιγμές. Η απόσταση μεταξύ των γραμμάτων είναι ίση με τρεις στιγμές, η απόσταση μεταξύ των ίδιων γραμμάτων είναι ίση με μια στιγμή. Με τον οπτικό τηλέγραφο μπορούμε να δούμε το σήματα Μορς, που μεταδίδονται με οπτικά μέσα.Ο Μορς απεβίωσε στις 2 Απριλίου του 1872.
Τσαρλς Μπάμπατζ
Τζων Μπαρντίν
Ο Τζον Μπαρντίν γεννήθηκε στο Μάντισον του Ουισκόνσιν στις 23 Μαΐου 1908 και πέθανε σε ηλικία 83 ετών στις 30 Ιανουαρίου 1991. Ήταν Αμερικανός φυσικός και ηλεκτρολόγος μηχανικός, ο μόνος άνθρωπος στην Ιστορία που τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Νόμπελ Φυσικής: το 1956 για το τρανζίστορ (μαζί με τους Shockley και Brattain) και το 1972 για τη θεωρία της υπεραγωγιμότητας (μαζί με τους Cooper και Schrieffer, γι' αυτό και ονομάσθηκε Θεωρία BCS, από τα αρχικά τους).
Το ταλέντο του Τζον για τα Μαθηματικά αναγνωρίσθηκε από νωρίς και ο διδάσκων το αντικείμενο στην Α΄ γυμνασίου τον ενεθάρρυνε για προχωρημένες σπουδές. Ο Μπαρντίν απεφοίτησε από το σχολείο σε ηλικία 15 ετών, και θα το έκανε ακόμα νωρίτερα αν δεν μεσολαβούσε ο θάνατος της μητέρας του. Εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Γουισκόνσιν στο Μάντισον το 1923, από όπου πήρε το πτυχίο του ηλεκτρολόγου μηχανικού το 1928 και συνέχισε με μάστερ στο ίδιο πεδίο (1929). Είχε ως κύριο καθηγητή του στη Φυσική τον Τζον βαν Βλεκ.
Στη συνέχεια ο Μπαρντίν εργάσθηκε για τρία χρόνια στα Gulf Research Laboratories, τον ερευνητικό κλάδο της εταιρείας Gulf Oil, στο Πίτσμπουργκ. Μόλις το ενδιαφέρον του για την εργασία εκεί έπεσε, έκανε αίτηση και έγινε δεκτός στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Εκεί μελέτησε και Φυσική, και κατέληξε να εκπονήσει το διδακτορικό του πάνω σε πρόβλημα της Φυσικής Στερεάς Καταστάσεως. Πριν ολοκληρώσει τη διατριβή του, του είχε ήδη προσφερθεί θέση Junior Fellow στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ το 1935. Εκεί πέρασε τα επόμενα 3 χρόνια συνεργαζόμενος με τον παλιό του δάσκαλο, τον Τζον βαν Βλεκ. Πήρε το διδακτορικό του στη Μαθηματική Φυσική από το Πρίνστον το 1936.
Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ
Λουδοβίκος Μπράϊγ
Κάρλ Φέρντιναντ Μπράουν
Λεονάρντο Ντα Βίντσι
Νίκολαους Όττο
Ντενί Παπέν
Ο Ντενί Παπέν (Denis Papin - Ντενί Παπέν) 1647-1714 ήταν Γάλλος ιατρός και φυσικός, πρωτεργάτης της δημιουργίας του ατμοπλοίου.Γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1647 στο Σιταινέ της Γαλλίας, γιος διαμαρτυρομένου γιατρού, αρχικά σπούδασε στην Ανζιέρ και άσκησε το επάγγελμα του γιατρού γρήγορα όμως στράφηκε στις φυσικές επιστήμες που αισθανόταν απεριόριστη κλίση. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και προσλήφθηκε ως βοηθός από τον διάσημο φυσικό Χόιχενς και συνεργάσθηκε μαζί του στη κατασκευή της αεραντλίας. Αργότερα, το 1671 μετέβη στην Αγγλία όπου και γνωρίσθηκε με τον επίσης τότε διάσημο χημικό Μπόυλ. Το 1675 δημοσίευσε το μνημόνιο "Νέα πειράματα επί του κενού" με περιγραφή μηχανών δημιουργίας κενού. Τότε επιφέροντας πολλές τελειοποιήσεις στην αεραντλία, εφηύρε τη καταθλιπτική αντλία και το 1679 επινόησε τη περίφημη χύτρα που προς τιμή του φέρει το όνομά "χύτρα Παπίνου" ή "χύτρα Παπέν".Το 1687 διορίσθηκε καθηγητής των Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ (Γερμανία) όπου και παρέμεινε μέχρι το 1696. Από εκεί μετέβη στο Κάσελ όπου και μεταξύ άλλων επιδόθηκε σε έρευνες κατασκευής ατμομηχανής, των οποίων τ΄ αποτελέσματα των πειραμάτων του δημοσίευσε το 1707. Την ίδια εποχή προχώρησε στην έρευνα της ατμοκίνησης πλοίου και πολύ γρήγορα κατασκεύασε αντίστοιχη μηχανή την οποία και τοποθέτησε σε ιστιοφόρο, με τους περίεργους τότε "ανεμόμυλους". Δυστυχώς όμως κατά τη διάρκεια των δοκιμών του πειραματικού αυτού πλοίου στο ποταμό Φούλντα καταστράφηκε από εξαγριωμένους ναυτικούς της παρακείμενης πόλης Μούντεν. Η καταστροφή αυτή στοίχισε στον Παπέν ανεπανάληπτα τόσο ηθικά όσο και οικονομικά με συνέπεια να εγκαταλείψει κάθε περαιτέρω προσπάθεια και μετά από λίγα χρόνια να πεθάνει γεμάτος πικρία και απογοήτευση στο Λονδίνο, ξεχασμένος από τους πάντες.
Στις εφευρέσεις του Παπέν περιλαμβάνονται επίσης τα ακόλουθα:
- Βελτίωσε τις μηχανές πεπιεσμένου αέρα με τη χρήση δεύτερου εμβόλου,
- Φυγοκεντρικός ανεμιστήρας, για τον εξαερισμό των ορυχείων,
- Κλίβανος τήξης γυαλιού,
- Αντλία αλατορυχείων,
- Φυσητήρας εστιών,
- Ατμομηχανή ανύψωσης ύδατος
Ωστόσο όμως οι ατμομηχανές θ΄ αρχίσουν να εμφανίζονται στην Αγγλία το 1710 από τον Νιούκομεν.
Σημειώνεται ότι ο Παπέν σε παλαιότερα βιβλία και εγκυκλοπαίδειες φέρεται με το εξελληνισμένο όνομα Διονύσιος Παπίνος.
Όρβιλ Ράιτ και Γουίλμπουρ Ράιτ
Νίκολα Τέσλα
Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1856 στο Σμίλιαν στην περιοχή Λίκα της σημερινής Κροατίας και πέθανε στις 7 Ιανουαρίου 1943. Ήταν εφευρέτης, μηχανολόγος και ηλεκτρολόγος μηχανικός.Ανήκε στη Σερβική κοινότητα της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και αργότερα έγινε αμερικανός πολίτης. Μητέρα του ήταν η Γκεοργκίνα-Τζούκα Μάντιτς (1822-1892), κόρη ορθόδοξου ιερέα και πατέρας του ήταν ο Μιλούτιν Τέσλα που ήταν κι αυτός ιερέας. Είχε κι έναν αδερφό ο οποίος πέθανε πέφτοντας από το άλογο ενώ έκανε ιππασία όταν ο Νίκολας ήταν μόλις επτά ετών! Ο Νίκολα είχε εντυπωσιαστεί από το φαινόμενο του ηλεκτρισμού όταν άρχισε να τρίβει το τρίχωμα των ζώων που είχανε στο πατρικό του όταν ήταν μικρός ενώ ήταν βιβλιόφιλος καθώς διάβαζε τα περιοδικά που δημοσίευε ποίηση ο πατέρας του.Πέρασε από τις πόλεις Γκόσπιτς, Ράκοβατς όπου ο καθηγητής του Μάρτιν Σέκουλιτς, μαζί με το συμμαθητή του Ιούλιους Μπαρτόκοβιτς, τον παρότρυναν να ασχοληθεί περισσότερο με τη μελέτη του ηλεκτρομαγνητισμού. Το 1873 αποφοίτησε και γύρησε στην πατρίδα όπου και προσβλήθηκε από χολέρα την οποία ξεπέρασε και αμέσως μετά ζήτησε και του δόθηκαν δύο υποτροφίες από τη διοίκηση της Βόινα Κράνα και από τη Στρατιωτική Περιφέρεια του Κάρλοβατς για την Ανώτατη Πολυτεχνική Σχολή του Γκράτς. Στο Γκρατς ο Νίκολα έγινε μέλος της σερβικής εθνικιστικής φοιτητικής ομάδας Σερμπάντια η οποία του χρηματοδότησε διαλέξεις όπως τη «Περί Τριχοειδών Αγγείων» και «Περί Μυτών» ενώ επίσης τον βοηθούσαν να ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις. Το 1877 αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούσε να καλύψει οικονομικά τις σπουδές του κι έτσι στράφηκε στην άσωτη ζωή. Το 1878 το πανεπιστήμιο τον έδιωξε από τους χώρους του χωρίς φυσικά να πάρει πτυχίο.Το 1879 εγγράφεται στη φυσικομαθηματική σχολή της Πράγας. Αντιμετώπισε όμως πάλι οικονομικά προβλήματα και έτσι σε ηλικία 24 ετών έφυγε από τη Πράγα χωρίς να αποκτήσει πάλι κάποιο πτυχίο ενώ αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές για να αφοσιωθεί στην τεχνική εμπειρία.Βρίσκει εργασία στη Βουδαπέστη ως τεχνικός σχεδιαστής στο Κεντρικό Τηλεγραφικό Γραφείο της Ουγγαρίας.
Το 1883 του δόθηκε η ευκαιρία να αφήσει έκθαμβους τους πάντες στα γραφεία της εταιρείας Edison’s Club for Europe για την οποία εργαζόταν, όταν τον έστειλαν να διορθώσει τον ηλεκτρικό σταθμό του Στρασβούργου στον οποίο σημειώθηκε έκρηξη ακριβώς όταν τον επισκεπτόταν ο Γερμανός Κάιζερ Γουλιέλμος ο Α’. Ο Τέσλα διόρθωσε τη βλάβη και το σταθμό με επιτυχία το 1884 οπότε ο Τσάρλς Μπάρτσελορ τον συμβούλεψε να επισκεπτεί τον Τόμας Άλβα Έντισον (1841-1931),ο οποίος του ανέθεσε την πρώτη του δουλειά. Να επισκευάσει τη γεννήτρια του ατμόπλοιου Όρεγκον. Οι σχέσεις των δυο αντρών δεν ήταν ποτέ καλές ενώ Φήμες θέλουν τον Έντισον να είχε ενοχληθεί από την ενασχόληση του Τέσλα με μυστικιστικές θεωρίες και πειράματα.Μετά από κάποιες αποτυχημένες επιχειρηματικές του ενέργειες, βρίσκει νέο χρηματοδότη για τα πειράματα του το 1887 και τον Οκτώβρη του 1887 η πατέντα του με το όνομα Πολυφασικό Σύστημα Τέσλα κατοχυρώθηκε στην Αμερικάνικη Επιτροπή Ευρεσιτεχνιών.Ο Έντισον με τον χρηματοδότη του Μόργκαν άνοιξαν μέτωπο δυσφήμισης εναντίον του Τέσλα και των χρηματοδοτών του Γουέστινχαουζ και Μπράουν και ο τελευταίος πούλησε στις φυλακές Σινγκ-Σινγκ το σχέδιο κατασκευής και λειτουργίας της ηλεκτρικής καρέκλας με εναλλασσόμενο ρεύμα του Τέσλα.Η διοίκηση συμφώνησε και το 1890 έπειτα από πολλές επαναλήψεις εκτέλεσαν τον πρώτο κατάδικο στην ηλεκτρική καρέκλα, τον Γουίλιαμ Κέμλερ.
Το 1891 ο Τέσλα εφηύρε το πηνίο Τέσλα (Tesla coil),ένα είδος συντονιζόμενου μετασχηματιστή που χρησιμοποιείται για την παραγωγή υψηλής τάσης, χαμηλού φορτίου (εναλλασσόμενο ρεύμα) ηλεκτρικής ενέργειας και παράγουν υψηλότερη τάση ρεύματος από άλλες ηλεκτροστατικές μηχανές.H τάση εξόδου του μετασχηματιστή Tesla μπορεί να φτάσει σε αρκετά εκατομμύρια Volts, ικανή να προκαλέσει εντυπωσιακές ηλεκτρικές εκκενώσεις πολλών μέτρων στοαέρα, ή άλλα φαινόμεναΧρησιμοποίησε αυτές τις σπείρες για τη διεξαγωγή πρωτοπόρων πειραμάτων στον φωτισμό με πηγή το ηλεκτρικό ρεύμα, στο φωσφορισμό, στις ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, στην ηλεκτροθεραπεία με εναλλασσόμενο ρεύμα και τέλος στην μαζική μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς καλώδια αλλά και στο εμπόριο σε ραδιοπομπούς sparkgap για την ασύρματη τηλεγραφία μέχρι τη δεκαετία του 1920. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για διασκέδαση και για εκπαιδευτικούς σκοπούς.Αναγνωρίστηκε ως ο εφευρέτης του ραδιοφώνου το 1955.Η φήμη του Τέσλα στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλου εφευρέτη ή επιστήμονα στη λαϊκή συνείδηση, αλλά λόγω της εκκεντρικότητάς του και των περίεργων και θεωρούμενων ως εξωφρενικών ισχυρισμών του για τις δυνατότητες της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης να βοηθήσουν την εκτόξευση του ανθρώπινου πολιτισμού σε άλλη κλίμακα, τελικά εξοστρακίστηκε σαν τρελός επιστήμονας.Σήμερα η προσπάθεια αποκρυπτογράφησης μέρους των θεωριών και ανακαλύψεων του Τέσλα γίνεται με συστήματα όπως το Haarp. Το 1926, όταν έγινε 70 χρονών, τα πανεπιστήμια του Βελιγραδίου και του Ζάγκρεμπ τον εξέλεξαν ως επίτιμο διδάκτορα.Το 1941, με την επέκταση του ναζισμού στην Ευρώπη και τον αναβρασμό του παγκοσμίου πολέμου, ο Τέσλα βάλθηκε να κατασκευάσει ένα «νέο» υπερόπλο για να σώσει την πατρίδα του. Τελικά πέθανε το 1943 στις 7 του Γενάρη αλλά τον βρήκανε νεκρό δυο μέρες μετά γιατί είχε κρεμάσει, όπως έκανε πάντα, στην πόρτα του δωματίου του «ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ».
Ουίλιαμ Τόμσον (Λόρδος Κέλβιν)
Ντάνιελ Γκάμπριελ Φαρενάιτ
Γερμανός φυσικός (23 Ιουνίου 1686 - 16 Σεπτεμβρίου 1736), περισσότερο γνωστός ως κατασκευαστής οργάνων μέτρησης και ιδιαίτερα του υδραργυρικού θερμόμετρου, που το βαθμονόμησε με τη θερμομετρική κλίμακα που φέρει το όνομά του και που χρησιμοποιείται παράλληλα με την κλίμακα Κελσίου.
Γεννήθηκε στο Ντάντσιχ και πέθανε στη Χάγη της Ολλανδίας, αφού πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μένοντας στην Αγγλία και την Ολλανδία. Όλο αυτό το διάστημα αφιερώθηκε στην κατασκευή γυάλινων οργάνων μέτρησης, κυρίως οινοπνευματικών θερμομέτρων και αερομέτρων.
Το 1715 αντικατέστησε το οινόπνευμα στα θερμόμετρα με υδράργυρο. Για τη βαθμονόμηση τέτοιων θερμομέτρων χρησιμοποίησε σταθερά σημεία. Τη θέση που πήρε η υδραργυρική στήλη, όταν το θερμόμετρο βυθίστηκε σε μείγμα πάγου και αμμωνίας, σημειώνοντας την τιμή 32, τη θέση που πήρε η ίδια στήλη, όταν το θερμόμετρο ήρθε σε επαφή με ατμούς νερού που έβραζε, σημειώνοντας την τιμή 212 και ένα ενδιάμεσο σημείο, που αντιστοιχεί στη θερμοκρασία του σώματος με τιμή 98,6.
Έτσι σ` αυτή την κλίμακα, την κλίμακα Φαρενάιτ όπως ονομάστηκε, το διάστημα που στην κλίμακα Κελσίου διαιρείται σε 100 μέρη, εδώ διαιρείται σε 180 μέρη. Οι αντίστοιχες τιμές μεταξύ των δύο αυτών κλιμάκων είναι: Σημείο πήξης του πάγου 320 F= 00 C, σημείο βρασμού 2120 F= 1000 C, απόλυτο μηδέν -459,60 F= -2730 C.
Ενρίκο Φέρμι
Ο Ενρίκο Φέρμι, ο «πάπας της πυρηνικής σχάσης», ανακάλυψε τη φυσική σε ηλικία μόλις 14 ετών, όταν αναζητούσε τρόπους να ξεπεράσει τον χαμό του αγαπημένου αδελφού του Τζούλιο, που άφησε την ακροτελεύτια πνοή του στη διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης στον λάρυγγα. Χαζεύοντας τα ράφια της βιβλιοθήκης Campo dei Fiori στη Ρώμη, ο έφηβος-θαύμα διοχέτευσε το πρώιμο πένθος του σε δύο αρχαίους τόμους στοιχειώδους φυσικής. Χωρίς να το καλοσκεφτεί τους κουβάλησε κυριευμένος από ένα παράξενο μείγμα δέους και περιέργειας σπίτι του και άρχισε να τους «ξεκοκαλίζει». Εκεί που το έκρινε απαραίτητο δεν δίσταζε να κάνει αλλαγές και διορθώσεις σε μαθηματικούς τύπους. Οπως εκμυστηρεύθηκε αργότερα στη μεγαλύτερη αδελφή του Μαρία, δεν είχε παρατηρήσει καν ότι αμφότεροι οι τόμοι ήταν γραμμένοι στα λατινικά.
Το βάπτισμα είχε γίνει και η εξέλιξη χάρη και στη βοήθεια ενός οικογενειακού φίλου μηχανικού ήταν ραγδαία. Η εργασία που κατέθεσε σε ηλικία 17 ετών για την εισαγωγή του στη Βασιλική Πρότυπη Σχολή (Reale Scuola Normale) του Πανεπιστημίου της Πίζας κρίθηκε ισότιμη διδακτορικής διατριβής και οι καθηγητές του έκαναν ουρά για να διδαχθούν από τον πεφωτισμένο φοιτητή τους. Από την εν λόγω σχολή απέκτησε σε ηλικία 21 ετών και το διδακτορικό δίπλωμά του εκπονώντας μια εντυπωσιακή διατριβή με θέμα τις ακτίνες Χ. Υστερα από μια σύντομη επίσκεψή του στη Ρώμη μετέβη με υποτροφία του ιταλικού υπουργείου Εθνικής Παιδείας στη Γερμανία προκειμένου να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν υπό την καθοδήγηση του γνωστού φυσικού Μαξ Μπορν.
Η περίοδος αυτή θεωρείται η πλέον ανασταλτική για την επιστημονική πορεία του, καθώς η συνύπαρξή του με ταλέντα της εποχής, όπως ο Βόλφανγκ Πάουλι και ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, είχε ως αποτέλεσμα να παραγκωνισθεί η δική του συμβολή. Ο ίδιος δεν έδειξε να ταιριάζει ποσώς με το πομπώδες φιλοσοφικό στυλ των γερμανών ακαδημαϊκών· απεχθανόταν εκ φύσεως κάθε μορφή επίδειξης και εντυπωσιασμού, τασσόμενος πάντα υπέρ της απλότητας και της διαύγειας. Οπως θα τον σκιαγραφήσει αργότερα ο «συνάδελφος» και «μαθητής» του Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (ο οποίος και τιμήθηκε το 1963 από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον με το Παράσημο Ενρίκο Φέρμι που θεσπίστηκε εν τω μεταξύ): «Πάθος για καθαρότητα. Απλά δεν μπορούσε να αφήνει τα πράγματα θολά. Δεδομένου ότι τα πράγματα πάντα είναι θολά, βρισκόταν σε μια συνεχή εγρήγορση».
Εν έτει 1926 ένα άρθρο του σχετικά με τη συμπεριφορά ενός υποθετικού ιδανικού αερίου εντυπωσίασε τόσο το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Ρώμης που εκλήθη να γίνει τακτικός καθηγητής της Θεωρητικής Φυσικής. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κατόρθωσε να αναπτύξει μια στατιστική μέθοδο για την πρόβλεψη των χαρακτηριστικών των ηλεκτρονίων με βάση την απαγορευτική αρχή του Πάουλι. Το μόνιμο πλέον παρατσούκλι στην πανεπιστημιακή κοινότητα ήταν δικαίως «ο Πάπας». Η Βασιλική Ακαδημία της Ιταλίας έσπευσε να αναγνωρίσει το επιστημονικό έργο του εκλέγοντάς τον μέλος της, το νεότερο 25 ετών ανάμεσα στις πολυάριθμες εξέχουσες προσωπικότητές της.
Οι θεαματικές ανακαλύψεις της εποχής π.χ. η επιβεβαίωση της ύπαρξης του νετρονίου από τον Τζέιμς Τσάντγουικ στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ τον έπεισαν να στρέψει εφεξής το ενδιαφέρον του στην πειραματική έρευνα. Ο πλανήτης προετοιμάστηκε για να υποδεχθεί τη διάσπαση του ατόμου. Το 1938 ο «πάπας» τιμήθηκε με το βραβείο Νομπέλ Φυσικής «για την ταυτοποίηση νέων ραδιενεργών στοιχείων, τα οποία παρήχθησαν από τον βομβαρδισμό άλλων στοιχείων με νετρόνια και για την ανακάλυψη της πυρηνικής αντίδρασης που προκαλείται από τα βραδέα νετρόνια». Η κυβέρνηση Μουσολίνι τού έδωσε άδεια να μεταβεί στη Σουηδία για να παραλάβει το βραβείο και ο ίδιος άδραξε την ευκαιρία έχοντας μυστικά προσχεδιάσει μαζί με την οικογένειά του την «απόδρασή» του να φύγει μακριά από τη φασιστική Ιταλία και τη δαμόκλειο σπάθη του ναζισμού η γυναίκα του Λόρα ήταν Εβραία μεταναστεύοντας στις ΗΠΑ.
Ο μεγάλος φυσικός δεν άργησε παρέα με τους συναδέλφους του Σίλαρντ και Γουίγκνερ να διαγνώσει τον κίνδυνο που ελλόχευε για την παγκόσμια ειρήνη στην περίπτωση που οι επιστήμονες του Χίτλερ κατόρθωναν να εφαρμόσουν την αρχή των αλυσιδωτών πυρηνικών σχάσεων για την παραγωγή μιας ατομικής βόμβας. Μαζί τους συνέταξε μια επιστολή που υπεγράφη από τον Αλβέρτο Αϊνστάιν, ο οποίος και την παρέδωσε στις 11 Οκτωβρίου 1939 στον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Το 1942 ο αμερικανός πρόεδρος ενέκρινε το «Σχέδιο Μανχάταν» για την κατασκευή της πρώτης ατομικής βόμβας και ο Φέρμι ανέλαβε επικεφαλής της έρευνας για την πραγματοποίηση μιας ελεγχόμενης και αυτοσυντηρούμενης αλυσιδωτής αντίδρασης πυρηνικών σχάσεων. Το 1949 αντιτάχθηκε στην κατασκευή της βόμβας υδρογόνου, «ένα όπλο που στην πράξη είναι όπλο γενοκτονίας». Πέθανε πρόωρα αλλά πλήρης επιστημονικού έργου, το 1954, από καρκίνο του στομάχου.
Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ - Ενρίκο Φέρμι
Ρίτσαρντ Μπάκμινστερ Φούλερ
Ρόμπερτ Φούλτον
Φούλτον, Ρόμπερτ (Robert Fulton, Φούλτον, πρώην Λιτλ Μπρίτεν 1765 – Νέα Υόρκη 1815). Αμερικανός τεχνικός και εφευρέτης. Υπήρξε διάσημος για τις ευφυείς εφαρμογές του στους τομείς της μηχανικής, των ναυπηγικών κατασκευών, της ναυσιπλοΐας και της υδραυλικής. Αφού εγκατέλειψε τη ζωγραφική, με την οποία είχε ασχοληθεί αρχικά, πήγε στην Αγγλία, όπου μελέτησε τεχνικά προβλήματα και κέρδισε το πρώτο του δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ένα σύστημα που μπορούσε να εφαρμοστεί στην εσωτερική ναυσιπλοΐα. Γύρω στο 1800 ασχολήθηκε με τη μελέτη τορπιλών και υποβρύχιων σκαφών: το 1801, με τη βοήθεια της γαλλικής κυβέρνησης κατασκεύασε το μικρό υποβρύχιο Nautillus, του οποίου η έλικα ήταν χειροκίνητη. Αργότερα ασχολήθηκε με τη χρησιμοποίηση του ατμού για την πρόωση των πλοίων και το 1803 κατασκεύασε μικρό ατμόπλοιο, που δοκιμάστηκε με επιτυχία στον Σηκουάνα. Όταν επέστρεψε στην Αμερική, σχεδίασε το μικρό ατμόπλοιο Clermont, το οποίο, κινούμενο με ισχυρή μηχανή πρόωσης, εκτελούσε κανονικά ταχυδρομικά δρομολόγια μεταξύ Νέας Υόρκης και Άλμπανι, λιμανιού στην ίδια πολιτεία. Με πρωτοβουλία του κατασκευάστηκαν στη συνέχεια άλλα ατμόπλοια, με τα οποία αναπτύχθηκε η εσωτερική ναυσιπλοΐα μεταξύ των διαφόρων πολιτειών. Το 1814 σχεδίασε μικρή πολεμική μονάδα με τροχήλατη πρόωση που προοριζόταν για την άμυνα του λιμένα της Νέας Υόρκης.
Βενιαμίν Φραγκλίνος
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος γεννήθηκε στη Βοστώνη. Ηταν το δέκατο πέμπτο από τα 17 παιδιά που απέκτησε από τους δύο γάμους του ο φτωχός σαπωνοποιός και κηροποιός Ιωσίας Φραγκλίνος. Μολονότι ο Βενιαμίν έδειξε από πολύ ενωρίς την έφεσή του για τα γράμματα, οι εγκύκλιες σπουδές του κράτησαν μόνο δύο χρόνια.
Δέκα ετών ο Βενιαμίν υποχρεώθηκε να αφήσει το σχολείο και να πάει να δουλέψει στο σαπωνοποιείο του πατέρα του. Στα 13 του μπήκε μαθητευόμενος στο τυπογραφείο του αδελφού του Τζέιμς, εργασία που του άνοιξε τον κόσμο της γνώσης. Ολον τον ελεύθερο χρόνο του ο νεαρός Φραγκλίνος τον διέθετε στο να μελετάει επιστημονικά και άλλα συγγράμματα και να γράφει σατιρικά δοκίμια και ποιήματα, μολονότι ο πατέρας του πίστευε ότι «οι ποιητές ήταν πάντα ζητιάνοι».
Τυπογραφία και γνώση
Στα 17 του χρόνια, και αφού μάλωσε με τον αδελφό του, ο Φραγκλίνος έφυγε από τη Βοστώνη και πήγε σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στη Φιλαδέλφεια, όπου έπιασε δουλειά ως τυπογράφος και άρχισε να κάνει φίλους. Ο κυβερνήτης της Πενσυλβανίας Γουίλιαμ Κιθ έπεισε τον Φραγκλίνο να πάει στο Λονδίνο για να βελτιώσει την τέχνη του, με την υπόσχεση ότι θα του έδινε συστατικές επιστολές προς τους εκεί ισχυρούς γνωστούς του. Ο Κιθ όμως δεν κράτησε την υπόσχεσή του και έτσι ο 18χρονος Βενιαμίν βρέθηκε στο Λονδίνο χωρίς να γνωρίζει κανέναν. Επιασε όμως δουλειά σε τυπογραφείο και η φιλομάθειά του τον ώθησε να έρθει σε επαφή με την ευρωπαϊκή επιστημονική και φιλοσοφική σκέψη.
Επιστρέφοντας στη Φιλαδέλφεια τον Οκτώβριο του 1726, ο Φραγκλίνος συνέχισε το επάγγελμα του τυπογράφου με τη δική του πλέον μικρή επιχείρηση και εξέδωσε την «Εφημερίδα της Πενσυλβανίας» (Pennsylvania Gazette), στην οποία δημοσιογραφούσε και ο ίδιος, και από το 1732 ως το 1757 εξέδιδε κάθε χρόνο το Poor Richard's Almanack, ένα είδος ημερολογίου με εκλαϊκευμένες επιστημονικές γνώσεις και συμβουλές για την προσωπική επιτυχία του καθενός με γνώμονα τα χρηστά ήθη. Το Αλμανάκ του Φραγκλίνου γνώρισε εκπληκτική επιτυχία και η περιληπτική έκδοσή του με τον τίτλο «The Way to the Wealth» (Ο δρόμος προς τον πλούτο) μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.
Αλεξικέραυνα και πολιτική
Εχοντας πλέον συγκεντρώσει αρκετή περιουσία ο Φραγκλίνος άρχισε να ασχολείται ενεργά με τα κοινά: με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκαν πυροσβεστική υπηρεσία, ασφαλιστική εταιρεία, νοσοκομείο και δημόσια βιβλιοθήκη, όλα πρωτόγνωρα για τις αγγλικές αποικίες της Βόρειας Αμερικής.
Το πραγματικό όμως πάθος του Φραγκλίνου ήταν οι φυσικές επιστήμες. Ασχολήθηκε κυρίως με τον ηλεκτρισμό αποδεικνύοντας ότι ο κεραυνός είναι ένα ηλεκτρικό φαινόμενο από το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να προστατευτεί με το αλεξικέραυνο, το οποίο εφηύρε έπειτα από επικίνδυνα πειράματα που έκανε ο ίδιος.
H φήμη του Φραγκλίνου πέρασε τον Ατλαντικό. H ανταλλαγή επιστημονικών απόψεων με έγκριτους Ευρωπαίους του χώρου τον έκανε διάσημο και σεβαστό στη Γηραιά Ηπειρο.
Παράλληλα με τα επιστημονικά και συγγραφικά ενδιαφέροντά του ο Φραγκλίνος εξακολουθούσε να ασχολείται με τα κοινά. Το 1748 πούλησε το τυπογραφείο του και αποφάσισε να μπει στην ενεργό πολιτική. Δύο χρόνια αργότερα εξελέγη μέλος του τοπικού Κοινοβουλίου της Πενσυλβανίας.
Ως πολιτικός ο Φραγκλίνος αποδείχθηκε πολύ ικανός στα διοικητικά θέματα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της πρώτης φάσης της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν η αναμόρφωση της ταχυδρομικής υπηρεσίας.
Διπλωματία και Ανεξαρτησία
Ωστόσο τη μεγάλη πολιτική φήμη του ο Φραγκλίνος την απέκτησε με τους επιτυχημένους διπλωματικούς χειρισμούς του με τη Μεγάλη Βρετανία και αργότερα με τη Γαλλία. Το 1754, επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Πενσυλβανίας στο συνέδριο του Ολμπανι, όπου η Αγγλία είχε ζητήσει από τους εκπροσώπους των αποικιών να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με τους Ινδιάνους και να συμμετάσχουν ενεργά στην άμυνα εναντίον της Γαλλίας, ο Φραγκλίνος πρότεινε ένα διευρυμένο Σχέδιο Ενωσης των αποικιών. Μολονότι το σχέδιο δεν υιοθετήθηκε, ορισμένα μέρη του θα χρησιμοποιηθούν αργότερα στα Αρθρα της Συνομοσπονδίας και του Συντάγματος.
Το 1757 ο Φραγκλίνος στάλθηκε από το Κοινοβούλιο της Πενσυλβανίας στην Αγγλία για να διαπραγματευθεί με τη βρετανική κυβέρνηση διάφορα σοβαρά φορολογικά και οικονομικά προβλήματα των αποικιών. Στην Αγγλία ο Φραγκλίνος παρέμεινε πέντε χρόνια και απέδειξε τις δεινές διπλωματικές ικανότητές του πετυχαίνοντας αρκετά ικανοποιητικές ρυθμίσεις προς όφελος των κατοίκων της Βόρειας Αμερικής.
Στο μεταξύ το αίτημα της ανεξαρτησίας των αποικιών από τη Βρετανική Αυτοκρατορία όλο και διογκωνόταν. Ο Φραγκλίνος έκλινε περισσότερο προς μια συμβιβαστική λύση, δηλαδή ένα σύστημα αυτοδιοίκησης των αποικιών. Οταν όμως, το 1764, απεσταλμένος και πάλι στην Αγγλία, προσέκρουσε στην αδιαλλαξία του βρετανικού στέμματος, ο Φραγκλίνος έγινε υπέρμαχος της ανεξαρτησίας. Και αν ο Τζορτζ Γουάσιγκτον διακρίθηκε κατά την Αμερικανική Επανάσταση στα πεδία των μαχών, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έδωσε τις μάχες του σε διπλωματικό επίπεδο.
Ο ορθολογισμός και η διαπραγματευτική ικανότητα του Φραγκλίνου συνέβαλαν αποφασιστικά στη δημιουργία του ανεξάρτητου κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Είναι ο μόνος από τους πρωτεργάτες της αμερικανικής ανεξαρτησίας ο οποίος υπέγραψε και τα τέσσερα θεμελιώδη κείμενα της σύστασης του νέου κράτους: τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (1776), τη Συνθήκη Συμμαχίας, Φιλίας και Εμπορίου με τη Γαλλία (1778), τη Συνθήκη Ειρήνης Αγγλίας, Γαλλίας και Ηνωμένων Πολιτειών (1782) και το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών (1787).
Προτεσταντική ηθική
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος υπήρξε επίσης ένθερμος υποστηρικτής της κατάργησης της δουλείας, ως τα βαθιά του γεράματα παρέμεινε πάντα αγαπητός στους συμπατριώτες του και με τη νηφαλιότητά του λειτούργησε ως εξισορροπητικός παράγοντας στην οξυμένη πολιτική κατάσταση που ακολούθησε την ανεξαρτησία.
H υστεροφημία του Βενιαμίν Φραγκλίνου παραμένει εν πολλοίς αναλλοίωτη, αν και δεν έλειψαν εκείνοι - μεταξύ τους και μερικοί σημαντικοί - που δεν τον περιέβαλλαν με μεγάλη συμπάθεια. Ο διάσημος άγγλος συγγραφέας Ντ. X. Λόρενς λόγου χάρη θεωρούσε τον Φραγκλίνο ως την επιτομή των χειρότερων χαρακτηριστικών των Αμερικανών, ενώ ο μεγάλος γερμανός κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ υποστήριξε ότι ο Φραγκλίνος ήταν το παράδειγμα της «προτεσταντικής ηθικής» η οποία συνέβαλε στο να διαμορφωθούν τα μελανότερα σημεία του σύγχρονου καπιταλισμού.
Ρόμπερτ Χούκ
Ο Χουκ γεννήθηκε το 1635. Οι μελέτες του σε διάφορους τομείς συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην κατανόηση της επιστήμης. Ωστόσο η μοναδική ανακάλυψη που φέρει το όνομά του είναι ο «Νόμος του Χουκ». Σύμφωνα με αυτόν, η επιμήκυνση ενός ελατηρίου είναι ανάλογη της δύναμης που ασκείται σε αυτό.
Τα γραπτά του βρετανού επιστήμονα βρέθηκαν το 2005 πεταμένα, μέσα στη σκόνη, σε κάποιο σπίτι στην Αγγλία. Προορίζονταν αρχικώς να βγουν σε πλειστηριασμό. Εν τούτοις, η Βασιλική Εταιρεία κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό του 1,4 εκατ. ευρώ και να τα αγοράσει.
Η Εταιρεία είναι αυτή που «ανέβασε» στο Ιnternet τα χειρόγραφα του Χουκ ώστε οι χρήστες να έχουν τη δυνατότητα να «σερφάρουν» σε αυτά με το ίδιο λογισμικό που χρησιμοποιούν για να «δουν» μέσα από την ιστοσελίδα της Βρετανικής Βιβλιοθήκης τα σχέδια του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τα πρώιμα γραπτά της βρετανίδας συγγραφέως Τζέιν Οστιν.
Δεν λείπουν και οι διαμάχες μεταξύ επιστημόνων. «Μου έκανε ό,τι κακό μπορούσε» γράφει ο Χουκ για τον προκάτοχό του στη θέση του γραμματέα της Βασιλικής Εταιρείας Χένρι Ολντενμπουργκ . Επίσης δίπλα σε περίληψη για παρουσίαση του Ρόμπερτ Μπόιλ (πατέρα για κάποιους της σύγχρονης χημείας) διαβάζει κανείς: «Κλεμμένο από εμένα». Τα χειρόγραφα του Χουκ περιλαμβάνουν επίσης συζητήσεις σχετικά με τη βαρύτητα με τον Νεύτωνα.
Πηγή : ΤΟ ΒΗΜΑ - Ρόμπερτ Χουκ