- Ιουλία Ζ.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Βιομηχανική επανάσταση είναι η ευρεία χρήση των μηχανών στην παραγωγή και εξ αιτίας αυτού η μεταβολή του ανθρώπου σε βιομηχανικό εργάτη. Αυτή η τεράστια αλλαγή σημάδεψε τη ζωή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ξεκίνησε από την Αγγλία επειδή εκεί χρησιμοποιήθηκε ο γαιάνθρακας ως καύσιμη ύλη που αποτέλεσε την κυριότερη πηγή ενέργειας και βιομηχανικής δύναμης γιατί ώθησε στην εφεύρεση της ατμομηχανής. Η επανάσταση στις μεταφορές υπήρξε η αρχή για πολλές άλλες εφευρέσεις όπως για παράδειγμα τα μηχανικά εργαλεία, που υποκατέστησαν την ανθρώπινη δραστηριότητα που απαιτούσε πολύπλοκη εκτέλεση και συγχρονισμένες ενέργειες. Η σημασία της ατμομηχανής για την παραγωγή και τις μεταφορές και, γενικότερα, για την εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας είναι θεμελιώδης! Σταδιακά επηρεάστηκαν όλοι οι τομείς οικονομικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων. Όσοι έμειναν στις παλιές τεχνικές με υδρόμυλους, ανεμόμυλους, ιστιοφόρα κλπ., εξαφανίστηκαν από την παραγωγή και το εμπόριο! Από το 1825 αρχίζει η ταχύτατη εγκατάσταση σιδηροτροχιών, καταρχήν στην Αγγλία, στη γραμμή Stockton-Darlington, όπου γινόταν μεταφορά μεταλλεύματος. Το έτος 1830 εγκαινιάστηκε η γραμμή για μεταφορά επιβατών, Liverpool-Manchester.

ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΤΗΣ ΑΤΜΟΚΙΝΗΣΗΣ

Υπήρξαν ακόμη μονάδες παραγωγής που χρησιμοποίησαν τις πρώτες ατμομηχανές, όπως για την κίνηση αντλιών σε ορυχεία, αλλά και σε διάφορες μονάδες παραγωγής με κλωστοϋφαντουργικές μηχανές, εργαλειομηχανές κ.ά. Μέσα στα επόμενα 80 χρόνια, μέχρι το 1886 που παρουσίασε ο Carl Friedrich Benz το πρώτο αυτοκινούμενο όχημα με μηχανή εσωτερικής καύσης, κατασκευάστηκαν πάνω από Χ ατμοκίνητα οχήματα, το ένα καλύτερο από το άλλο, αλλά όλα με το μειονέκτημα του μεγάλου βάρους, του θορύβου και της καπνιάς. Θα παραθέσουμε εδώ συνοπτικά ορισμένα από αυτά τα οχήματα:

  1. Το έτος 1805 παρουσίασε ο Αμερικάνος Oliver Evans ένα αμφίβιο όχημα. Ο Έβανς ασχολήθηκε με ατμομηχανές και κατασκεύασε ένα όχημα για τους δρόμους της πολιτείας Delaware ήδη το 1786. Δεν φαίνεται να εντυπωσίασε τις αρχές με το κατασκεύασμά του, πιθανόν λόγω του θορύβου και της καπνιάς που εξέπεμπε το όχημά του. Αργότερα, το έτος 1805 πρόσθεσε ο Έβανς μια προπέλα στο 20 τόνων όχημά του και το μετέτρεψε σε αμφίβιο, το οποίο έτσι εκτελούσε μεταφορές για λογαριασμό του Υπουργείου Υγείας. Θεωρείται το πρώτο όχημα που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ.
  2. Ο Τρέβιθικ είχε δείξει ότι οι μεταλλικοί τροχοί είχαν επαρκή τριβή στο χωμάτινο έδαφος για να κυλήσει ένα όχημα. Ο Άγγλος David Gordon σκέφτηκε όμως μια άλλη λύση, να μιμηθεί τα πόδια του αλόγου κατά την κίνηση του αυτοκινήτου του. Το εντυπωσιακό κατασκεύασμα δεν διατηρήθηκε όμως για πολύ στην κυκλοφορία, αφενός επειδή, λόγω του πολύπλοκου μηχανισμού του, είχε συχνά βλάβες, αφετέρου επειδή προκαλούσε ζημιές στους δρόμους!
  3. Ένα επόμενο όχημα του Γκάρνι δοκιμάστηκε, τόσο σε δρόμο, όσο και σε σιδηροτροχιές. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μηχανή έλξης μιας παραδοσιακής άμαξας, το όχημα αυτό τοποθετείται δηλαδή στη θέση του αλόγου. Λέγεται ότι στη συρόμενη άμαξα ήταν δυνατόν να επιβαίνουν 18 άτομα, τα οποία θα δέχονταν κατά πρόσωπο όλη την καπνιά της ατμομηχανής
  4. Το έτος 1833 ο Χάνκον κατασκεύασε ένα νέο όχημα, το οποίο ονόμασε «Enterprise» (εγχείρημα), ενισχυμένο και προστατευμένο σε σχέση με το πρώτο όχημα του(Infant).
  5. Το έτος 1840 κατασκεύασε ο F. Hill από το Κεντ ένα όχημα, το πρώτο με διαφορικό στον πίσω άξονα. Επιχειρηματικός στόχος του ήταν να επιβληθεί στις συγκοινωνίες και μεταφορές του σιδηροδρόμου που αναπτυσσόταν όλο και περισσότερο - εγχείρημα που απέτυχε σε μικρό χρονικό διάστημα.

Όλες αυτές οι κατασκευές δείχνουν ότι το πρόβλημα του δυσκίνητου, θορυβώδους και ρυπογόνου ατμοκίνητου οχήματος δεν είχε ξεπεραστεί. Ενώ την ίδια εποχή κυκλοφορούσαν τα τραίνα και τα πλοία μακριά από πυκνοκατοικημένες περιοχές και δεν ενοχλούσαν σημαντικά, τα ατμοκίνητα αυτοκίνητα έπρεπε εκ προδιαγραφής να κυκλοφορήσουν μέσα στις πόλεις και αυτό ακριβώς δημιουργούσε προβλήματα.

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ STIRLING

Το έτος 1816 κατασκεύασε ο 26χρονος Σκωτσέζος ιερωμένος Robert Stirling (Στίρλινγκ, 1790-1878) τον πρώτο κινητήρα εσωτερικής καύσης ως ανταγωνιστικό τύπο προς τις ατμομηχανές υψηλής πίεσης, στις οποίες αρκετά συχνά προκαλούνταν εκρήξεις στο λέβητα, λόγω ατελών βαλβίδων ασφαλείας κλπ., με προφανείς καταστροφικές συνέπειες για το προσωπικό και τις εγκαταστάσεις. Η καλύτερη εποχή για του κινητήρες Στίρλινγκ ( ), ως αυτοτελής πηγή κινητικής ενέργειας κυρίως για οικιακή χρήση, ήταν τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε έπαιζαν το ρόλο που έχουν σήμερα οι μικροί ηλεκτροκινητήρες (για ανεμιστήρες κ.ά.). Περί τα μέσα του 20ου αιώνα μελετήθηκαν οι κινητήρες Στίρλινγκ από διάφορες βιομηχανικές μονάδες για την αξιοποίησή τους σε χερσαία και θαλάσσια οχήματα, αλλά και για στρατιωτική χρήση, λόγω της ανεξαρτησίας από συγκεκριμένο καύσιμο. Σε σύγχρονες κατασκευές αυτού του κινητήρα αξιοποιείται για τη λειτουργία τους ακόμα και η ηλιακή ενέργεια. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 λειτουργούν οι κινητήρες Στίρλινγκ σε συστήματα θερμομηχανικής μετατροπής μικρής κλίμακας. Σημαντικό για τη λειτουργία αυτών των κινητήρων είναι ότι δεν παράγονται καυσαέρια, έχουν όμως χαμηλή σταθερή ισχύ σε σύγκριση με τις υπόλοιπες μηχανές εσωτερικής καύσης.

Η ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΑΚΑΡ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ

Ο 19ος αιώνας ξεκινάει με μία εφεύρεση του Γάλλου Joseph-Marie Jacquar (Ζακάρ, 1752-1834), η οποία αυτοματοποίησε σημαντικά την υφαντουργία και προκάλεσε νεότερες παραγωγικές και κοινωνικές ανακατατάξεις. Το 1804 ο Ζακάρ, παρουσίασε μία νέα τεχνική ύφανσης, με τη βοήθεια της οποίας μετακινούνταν οι στήμονες κατάλληλα, ώστε το υφάδι να δημιουργεί στο ύφασμα σχέδια οποιασδήποτε περιπλοκότητας. Η «μηχανή Ζακάρ» ήταν και η πρώτη στην Ιστορία της Τεχνικής που λειτουργούσε με προγραμματισμό και όλη αυτή η διαδικασία παραγωγής ήταν το πρώτο βήμα για τις αυτοματοποιημένες μηχανές. Ο Ναπολέων ήταν ενθουσιασμένος από τη σημαντική αυτή εφεύρεση του Ζακάρ και προσπάθησε το 1806 να την εισαγάγει σε όλες τις μονάδες παραγωγής στη Γαλλία. Συνάντησε όμως τη σκληρή αντίδραση των συντεχνιών, γιατί έβλεπαν ότι χάνονται έτσι θέσεις εργασίας. Μάλιστα, το έτος 1812 λειτουργούσαν στη Γαλλία περί τους 18.000 αργαλειούς Ζακάρ, οι οποίοι αποτέλεσαν έκτοτε τη σημαντικότερη μηχανή παραγωγής στον υφαντουργικό τομέα. Με τον αυτοματοποιημένο αργαλειό του Ζακάρ έγινε δυνατόν, τα ακριβά υφάσματα με σχέδια που δημιουργούσαν παλαιότερα υφάντρες υψηλής εξειδικεύσεως χειρονακτικά, να παράγονται πλέον αυτόματα και με σχετικά χαμηλό κόστος. Ένα προϊόν που προοριζόταν αρχικά για τις κυρίες της υψηλής κοινωνίας, έγινε με την εφεύρεση του Ζακάρ αντικείμενο ευρείας κατανάλωσης για τη μεσαία τάξη, κάτι που έδωσε σημαντική ώθηση στην παραγωγή. Ταυτόχρονα όμως, η μηχανή του Ζακάρ εξαφάνισε πολλές θέσεις εργασίας και προκάλεσε σημαντικές κοινωνικές αντιπαραθέσεις.

Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΦΕΥΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΡΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΕΡΕΩΝ ΥΛΙΚΩΝ

Εργαλειομηχανές ονομάζονται μηχανές σταθερής θέσης με εξωτερική κίνηση, με τις οποίες γίνεται επεξεργασία τεμαχίων στερεού υλικού (π.χ. ξύλο, μέταλλο) για την δημιουργία διαφόρων προϊόντων. Γνωστότερη από τους αρχαίους χρόνους εργαλειομηχανή είναι ο τόρνος, άλλες είναι το δράπανο, η φρέζα, η πλάνη η πρέσα κ.ά. Η σύγχρονη ιστορία των εργαλειομηχανών αρχίζει το έτος 1775, όταν ο 'Άγγλος John Wilkinson (Ουίλκινσον, 1728-1808) κατασκεύασε ένα οριζόντιο δράπανο (φρεζοδράπανο) για την επεξεργασία των εσωτερικών επιφανειών πυροβόλων. Η κινητήρια δύναμη της μηχανής του ερχόταν από ένα υδροτροχό. Ο Henry Maudslay (Μόσλυ, 1771-1831) κατασκεύασε το 1794 ένα μεταλλικό τόρνο με αυτοδύναμη προώθηση του κοπτικού εργαλείου. Στη συνέχεια δε κατασκεύασε ο ίδιος διάφορους όμοιους τόρνους με μεταβαλλόμενη ταχύτητα περιστροφής, καθώς επίσης κοπτικές μηχανές για σπειρώματα και γρανάζια. Ο James Watt κατασκεύασε στη δεκαετία του 1810 ένα παντογράφο, μια μηχανή που χρησιμοποιείται συχνά και σήμερα για να «αντιγράφει» ανάγλυφες επιφάνειες (νομίσματα κ.ά.) και ο Thomas Blanchard (Μπλάνσαρντ, 1788-1864) κατασκεύασε ένα τόρνο, στον οποίο το κοπτικό εργαλείο καθοδηγείτο από μια επαφή που «ακολουθούσε» ένα προκατασκευασμένο υπόδειγμα. Με τον τρόπο αυτό κατασκεύαζε ο Μπλάνσαρντ κάνες μικρών όπλων. Στη δεκαετία του 1840 κατασκευάστηκε ο πρώτος αυτόματος τόρνος (ρεβόλβερ), στον οποίο το εργαλειοφορείο έχει επάνω του όλα τα κοπτικά εργαλεία. Με μια περιστροφή του φορείου έρχεται το κατάλληλο εργαλείο σε θέση εργασίας και εξοικονομείται έτσι σημαντικός χρόνος. Σημαντική στον τομέα των εργαλειομηχανών ήταν στα μέσα του 19ου αιώνα η συμβολή του Άγγλου Joseph Whitworth (Γουίθγουορθ, 1803-1887), ο οποίος ασχολήθηκε με κατασκευές οργάνων μετρήσεως και σπειρωμάτων. Ο σημαντικός αυτός μηχανικός δημιούργησε, εκτός από τις τεχνικές κατασκευές, και τις αρχές της τυποποίησης, σύμφωνα με την οποία, κάθε τεχνικό εξάρτημα που είχε μελετηθεί και δοκιμαστεί, έπρεπε να κατασκευάζεται, ανεξάρτητα από την υπόλοιπη μηχανή, με ακριβείς προδιαγραφές και σχέδια που προέβλεπαν διαστάσεις, ανοχές κλπ. Έτσι, κάθε εξάρτημα σε μια μηχανή θα ήταν εύκολο να αντικατασταθεί, σε περίπτωση βλάβης, με ένα ανταλλακτικό, ακριβώς ίδιο.

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΛΕΙΟΜΗΧΑΝΩΝ

Η ραγδαία εξέλιξη των εργαλειομηχανών έδωσε τη δυνατότητα, αφενός για μαζική παραγωγή τυποποιημένων προϊόντων, αφετέρου για ακριβείς κατασκευές, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να προσφέρονται στην αγορά τεχνολογικά προϊόντα σε όλο και χαμηλότερες τιμές. Οι αυξημένες πωλήσεις οδηγούσαν σε υψηλά έσοδα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό επενδύονταν σε όλο και καλύτερες μηχανές Κ.Ο. Αυτή η συνεχής κλιμάκωση οδήγησε τις επινοήσεις και την παραγωγή σε ένα απρόβλεπτα υψηλό σημείο. Πέρα απ' αυτά, η ακρίβεια των εργαλειομηχανών διευκόλυνε την παραγωγή ήδη κατά το 19ο αιώνα υψηλής ποιότητας λεπτομηχανικών κατασκευών, όπως όργανα μετρήσεως, ρολόγια, βελτιωμένα μουσικά όργανα, μικρά όπλα κ.ά. Μια μεταλλική κατασκευή που επηρέασε σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές συνήθειες, ήταν αυτή της κονσέρβας για τρόφιμα. Πέρα από την ανεκτίμητη βελτίωση στην τροφοδοσία ευρύτερων τμημάτων του πληθυσμού με διατηρημένα τρόφιμα, εκτιμάται ότι η επινόηση αυτής της τεχνικής για τη συντήρηση τροφίμων βοήθησε σημαντικά στην πραγματοποίηση των μεγάλων πολέμων του 19ου και 20ου αιώνα. Μέχρι τότε, ένα σημαντικό μέρος των ανδρών ασχολείτο με τη λεηλασία ζώων από σταύλους αγροτών, από τα οποία σιτιζόταν το στράτευμα. Με τη διάθεση τροφίμων σε κονσέρβες έγινε δυνατόν να μετακινούνται εύκολα οι στρατιωτικές μονάδες σε κατοικημένες ή σε ακατοίκητες περιοχές.

Ο ΕΝΣΥΡΜΑΤΟΣ ΤΗΛΕΓΡΑΦΟΣ, MORSE

Ο Μορς χρησιμοποίησε το ρελέ που κατασκεύασε για να εξοπλίσει τον ηλεκτρομαγνητικό τηλέγραφό του με ταινία. Με τη συνεχή αποστολή μακρών και βραχέων σημάτων (ρευμάτων) πέτυχε να μεταφέρει χαραγμένα μηνύματα σε όποια απόσταση επέτρεπαν οι γραμμές μεταφοράς. Βέβαια, αυτή η κατασκευή θα ήταν άχρηστη, αν ο Μορς δεν είχε επινοήσει επίσης ένα κώδικα για τα γράμματα του αλφαβήτου, τους 10 αραβικούς αριθμούς και τα σημεία στίξης. Επειδή ο χρόνος διελεύσεως του ρεύματος καθόριζε το μήκος μιας χαραγμένης γραμμής στη χαρτοταινία, ο κώδικας αυτός που ονομάστηκε κώδικας Μορς, αποτελείτο από ένα συνδυασμό γραμμών και τελειών για κάθε χαρακτήρα.
Έκτοτε υπήρξε ραγδαία βελτίωση του μηχανισμού και εξέλιξη των διαδικασιών επικοινωνίας και όλο περισσότερες πόλεις των ΗΠΑ συνδέονταν τηλεγραφικά μεταξύ τους, ενώ παράλληλα εγκαταστάθηκε τηλεγραφικό δίκτυο κατά μήκος των γραμμών του σιδηροδρόμου. Με την ευρύτερη εγκατάσταση αυτού του τηλεπικοινωνιακού μέσου δημιουργήθηκε και το επάγγελμα του τηλεγραφητή και παράλληλα ιδρύθηκαν σχολές για την εκπαίδευσή του.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ

Όσον αφορά εμάς, η ελληνική ναυτιλία στην ατμοπλοΐα εισήλθε καθυστερημένα, κυρίως λόγω έλλειψης κεφαλαίων και απουσίας καταρτισμένων τεχνικών. Σταδιακά βελτιώθηκε όμως αυτή η κατάσταση και το έτος 1856 έγιναν οι πρώτες νηολογήσεις ατμόπλοιων με ελληνική σημαία. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυκλοφορούσαν 84 ελληνικά ατμόπλοια και το έτος 1915 περί τα 475, πολλά από τα οποία (κάπου 270) καταστράφηκαν στη διάρκεια του α' παγκόσμιου πολέμου. Η δυσκολία προσαρμογής στη νέα τεχνολογία οδήγησε από νωρίς πολλούς νησιώτες ναυτικούς να αναζητήσουν την τύχη τους στα ξένα ως μετανάστες. Tο πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι ναυτικοί από το Καστελόριζο, οι οποίοι ίδρυσαν το 1912 στο Perth της Αυστραλίας την πρώτη οργανωμένη ελληνική κοινότητα, την «Kαστελοριζιακή Αδελφότητα ».

ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΚΑΤΑΜΕΡΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΕΙΛΟΡ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΡΝΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ Κ ΤΗΣ ΤΕΧΝΙΚΗΣ.

Ο Τέιλορ (F.W,Taylor , 1856-1915) πρότεινε η εργασία προκειμένου να γίνεται γρήγορη, καλύτερη και αποτελεσματική, να κατανέμεται σε μικρά κομμάτια και ο καθένας εκτελεί μέρος της συνολικής εργασίας.
Ο Φορντ (H.Ford , 1863-1947) ακολουθώντας τα βήματα του Τέιλορ στην οργάνωση της εργασίας, προσθέτει το σύστημα της σειράς συναρμολόγησης, δηλαδή την μετακίνηση των κομματιών που πρόκειται να συναρμολογηθούν μπροστά στον εργαζόμενο.
Οι εφαρμογές του τεϊλορικού και στη συνέχεια του φορντικού συστήματος οργάνωσης της εργασίας επέτρεψαν:

  • τη μείωση του μη ωφέλιμου εργάσιμου χρόνου (π.χ. του χρόνου που ξοδεύεται για συνομιλίες μεταξύ των εργαζομένων),
  • τη μείωση του χειρωνακτικού προσωπικού,
  • την αύξηση του ρυθμού εργασίας,
  • τη μαζική παραγωγή αγαθών (όπως το αυτοκίνητο Ford T του 1908, χωρίς διαφοροποιήσεις στη μορφή ή το χρώμα),
  • τη δυνατότητα μαζικής ενσωμάτωσης στο εργατικό δυναμικό των μη καταρτισμένων μεταναστών, που ήταν Ευρωπαίοι αγροτικής καταγωγής, συχνά αναλφάβητοι,
  • τη μηχανοποίηση των εργοστασίων.

τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς
(στίχοι: Γιώργος Σκούρτης , μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος)
Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος
Σαντούρι: Αριστείδης Μόσχος
Δίσκος: Μετανάστες (1974)
1
Η φάμπρικα δε σταματά,
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δε μπορώ
κι ούτε να πάρω αέρα.

2
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο-δέκα
και από τη πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα.
3
Άκουσε, φίλε εμιγκρέ,
ο χρόνος είναι χρήμα.
Με τους εργάτες μη μιλάς,
την ώρα σου να τη κρατάς,
το γιο σου μη τον λησμονάς,
πεινάει κι είναι κρίμα.

4
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη γενιά μου.
Είμαι το νούμερο οκτώ,
με ξέρουν όλοι με αυτό
και το κρατάω μυστικό
ποιο είναι το όνομά μου.

Η ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΜΑΓΙΟ ΣΤΟ ΤΕΙΛΟΡΙΚΟ-ΦΟΡΝΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο Ε. Μάγιο (E. Mayo, 1880-1949) έδωσε δικό του θεωρητικό μοντέλο με τον τίτλο «ανθρώπινες σχέσεις» στο εργασιακό περιβάλλον και άσκησε κριτική στο τεϊλορικό-φορντικό σύστημα οργάνωσης της εργασίας και της παραγωγής. Κύριος άξονας της άποψης του είναι ο αποκλεισμός από την εργασιακή διαδικασία των δημιουργικών ικανοτήτων του ατόμου, η φαντασία, η συνθετική ικανότητα, η κριτική σκέψη, το πνεύμα συνεργασίας.
Η αύξηση της παραγωγικότητας μπορεί να έρθει με την βελτίωση συνθηκών εργασίας, με την αίσθηση ότι οι εργαζόμενοι ανήκουν σε μια ομάδα και με την ύπαρξη καλών σχέσεων μεταξύ των.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΥΤΩΝ.

Ο καταμερισμός, που είναι σήμερα αναπόφευκτος, μπορεί αύριο να γίνει η νέα μοίρα της ανθρώπινης τραγωδίας. Όσο η ενέργεια περιορίζεται σε κλειστούς χώρους, τόσο και το πρόσωπο που ενεργεί μεταμορφώνεται σε ακούσιο όργανο, παύει να συμμετέχει συνειδητά στην προσπάθεια. Η επανάληψη σκοτώνει την ευδιαθεσία και η έλλειψη αυτής μαραίνει την φαντασία που είναι πολύτιμη μορφή της ελευθερίας. Νομίζω όλα μπορούν να γίνουν με την καλή χρησιμοποίηση του διαθέσιμου χρόνου.

ΠΗΓΕΣ ΑΝΤΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ

http://sfrang.com/historia/selida500.htm


γ.κείμενο
Unless otherwise stated, the content of this page is licensed under Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License